Parakeratoza nosowa (gen SUV39H2, Labrador Retriever)

Naskórek jest najbardziej zewnętrzną warstwą skóry i jest stale odnawiany przez całe życie poprzez ciągłą proliferację keratynocytów, wyspecjalizowanych komórek tworzących naskórek. Parakeratoza nosa jest autosomalnym zaburzeniem recesywnym, które powstaje z powodu defektu w procesie różnicowania komórek w naskórku, objawiającym się głównie wczesnym pojawieniem się strupów i pęknięć na płaszczyźnie nosa (górna krawędź nosa).

Symptomy

Parakeratoza nosa objawia się klinicznie nieświądową hiperkeratozą na powierzchni nosa, wykazując oczywiste objawy kliniczne między 6 a 24 miesiącem życia. Objawy różnią się od łagodnych zmian, takich jak hiperkeratoza grzbietowej płaszczyzny nosa, do cięższych przypadków ze szczelinami i nadżerkami. Hiperkeratoza wiąże się z nieprawidłowym wzrostem keratyny, a w przypadku parakeratozy nosa charakteryzuje się nagromadzeniem płynu białkowego ("jeziora surowicy") w warstwie rogowej naskórka, zatrzymaniem jąder w tej warstwie naskórka oraz obecnością zmiennego stanu zapalnego w skórze właściwej i naskórku. Pomimo tych objawów skórnych, chore psy pozostają ogólnie zdrowe.

Zarządzanie chorobami

Leczenie parakeratozy nosa obejmuje stosowanie miejscowych środków nawilżających w celu utrzymania nawilżenia skóry i zmniejszenia nadmiernego gromadzenia się keratyny na powierzchni nosa. W cięższych przypadkach ze szczelinami lub nadżerkami stosuje się określone metody leczenia w celu promowania gojenia i zapobiegania infekcjom. W celu zmniejszenia stanu zapalnego można rozważyć opcje immunomodulujące, takie jak miejscowe kortykosteroidy lub takrolimus. Monitorowanie i leczenie wtórnych infekcji ma kluczowe znaczenie, a regularne kontrole weterynaryjne pozwalają na dostosowanie planu leczenia w razie potrzeby.

Podstawy genetyczne

Choroba ta jest dziedziczona w sposób autosomalny recesywny. Dziedziczenie autosomalne recesywne oznacza, że pies, niezależnie od płci, musi otrzymać dwie kopie mutacji lub wariantu patogennego, aby być narażonym na ryzyko rozwoju choroby. Oboje rodzice chorego psa muszą być nosicielami co najmniej jednej kopii mutacji. Zwierzęta posiadające tylko jedną kopię mutacji nie są narażone na zwiększone ryzyko rozwoju choroby, ale mogą przekazywać mutację kolejnym pokoleniom. Nie zaleca się rozmnażania psów będących nosicielami wariantów genetycznych, które mogą powodować chorobę, nawet jeśli nie wykazują objawów.

Raport techniczny

Parakeratoza nosa została powiązana z dwoma różnymi wariantami, z których każdy występuje u dwóch określonych ras: Labrador Retriever i chart angielski. W obu przypadkach powiązanym genem jest SUV39H2, odpowiedzialny za kodowanie enzymu modyfikującego histony. Funkcja SUV39H2 opiera się na katalizowaniu dodawania grup metylowych do reszty lizyny 9 histonu 3 (H3K9), modulując w ten sposób strukturę chromatyny i powodując wyciszenie transkrypcji. Zjawisko to zapobiega ekspresji dotkniętego genu, powodując brak odpowiedniego białka. Warto zauważyć, że metylacja lizyny w białkach niehistonowych odgrywa również rolę regulacyjną w szlakach transdukcji sygnału kluczowych dla różnicowania naskórka, takich jak MAPK, WNT i JAK-STAT. W naszym badaniu przeanalizowaliśmy wariant opisany w rasie Labrador Retriever (c.972T>G). Jest to wariant nonsensowny wpływający na wysoce konserwowaną resztę aminokwasową domeny SET i szacuje się, że całkowicie lub prawie całkowicie tłumi funkcję metylotransferazy SUV39H2.

Najbardziej dotknięte rasy

Labrador Retriever
Chart angielski

Bibliografia

Bannoehr J, Balmer P, Stoffel MH, et al. Abnormal keratinocyte differentiation in the nasal planum of Labrador Retrievers with hereditary nasal parakeratosis (HNPK). PLoS One. 2020 Mar 2;15(3):e0225901.

Jagannathan V, Bannoehr J, Plattet P, et al. A mutation in the SUV39H2 gene in Labrador Retrievers with hereditary nasal parakeratosis (HNPK) provides insights into the epigenetics of keratinocyte differentiation. PLoS Genet. 2013;9(10):e1003848.

Pagé N, Paradis M, Lapointe JM, et al. Hereditary nasal parakeratosis in Labrador Retrievers. Vet Dermatol. 2003 Apr;14(2):103-10.