Niedobór adhezji leukocytów u psów (CLAD) typu 1

Niedobór adhezji leukocytów typu 1 u psów jest ciężką chorobą dziedziczoną autosomalnie recesywnie, charakteryzującą się wysoką podatnością na zagrażające życiu infekcje. W zaburzeniu tym leukocyty nie wykazują ekspresji cząsteczek niezbędnych do interakcji z innymi komórkami i macierzą zewnątrzkomórkową.

Symptomy

Psi niedobór adhezji leukocytów typu 1 jest ciężką postacią niedoboru odporności o poważnych rokowaniach. W przypadku braku leczenia, chore psy umierają przed ukończeniem 6 miesiąca życia. Objawy kliniczne, które zwykle pojawiają się przed 12 tygodniem życia, charakteryzują się nawracającymi infekcjami, którym towarzyszy gorączka, zapalenie dziąseł, zmiany skórne, uogólnione osłabienie, powiększone węzły chłonne, apatia, rozproszony ból, ogniskowe łysienie i/lub miejscowe zapalenie skóry, nadmierne ślinienie się, brak łaknienia, kulawizny, noworodkowe zapalenie żył, a także zmiany kostne (zapalenie kości i szpiku) i uporczywe zapalenie płuc. Należy zauważyć, że zakażone rany skóry nie wykazują ropnego wysięku.

Zarządzanie chorobami

Leczenie niedoboru adhezji leukocytów psów typu 1 opiera się na stosowaniu antybiotyków przeciwko nawracającym infekcjom, chociaż terapia ta nie zawsze jest skuteczna. Z drugiej strony, badana jest terapia komórkami macierzystymi zdolnymi do ekspresji CD18, cząsteczki nieobecnej w niedoborze adhezji leukocytów psów typu 1. W szczególności, terapia komórkami macierzystymi transformowanymi wektorami wirusowymi okazała się skuteczna, choć wymaga dalszych badań. Jeśli u psa wystąpią jakiekolwiek objawy, należy udać się do lekarza weterynarii w celu oceny.

Podstawy genetyczne

Choroba ta jest dziedziczona w sposób autosomalny recesywny. Dziedziczenie autosomalne recesywne oznacza, że pies, niezależnie od płci, musi otrzymać dwie kopie mutacji lub wariantu patogennego, aby być narażonym na ryzyko rozwoju choroby. Oboje rodzice chorego psa muszą być nosicielami co najmniej jednej kopii mutacji. Zwierzęta posiadające tylko jedną kopię mutacji nie są narażone na zwiększone ryzyko rozwoju choroby, ale mogą przekazywać mutację kolejnym pokoleniom. Nie zaleca się rozmnażania psów będących nosicielami wariantów genetycznych, które mogą powodować chorobę, nawet jeśli nie wykazują objawów.

Raport techniczny

W psim niedoborze adhezji leukocytów typu 1, leukocyty (lub białe krwinki) nie wyrażają integryn CD11/CD18 na swojej powierzchni komórkowej z powodu braku CD18. Cząsteczka ta, należąca do rodziny integryn β2, ma kluczowe znaczenie dla interakcji leukocytów z innymi komórkami i macierzą zewnątrzkomórkową. Brak tych receptorów powierzchniowych uniemożliwia leukocytom przemieszczanie się do miejsc infekcji, uczestniczenie w fagocytozie patogenów i przeprowadzanie procesu metabolicznego zwanego wybuchem oddechowym, w którym generują związki mikrobójcze. Sytuacja ta sprawia, że zwierzę jest bardziej podatne na nawracające infekcje, ponieważ brakuje mu kluczowych narzędzi do obrony immunologicznej. Niedobór CD18 został powiązany z nonsensowną mutacją (c.107G>C) w genie ITGB2, który jest odpowiedzialny za kodowanie tej cząsteczki. Mutacja ta obejmuje substytucję cysteiny konserwowanej we wszystkich integrynach β1, β2 i β3 ssaków i oczekuje się, że przerwie mostek dwusiarczkowy, naruszając w ten sposób strukturę i funkcję białka.

Najbardziej dotknięte rasy

Setter irlandzki czerwono-biały
Seter irlandzki

Bibliografia

Kijas JM, Bauer TR Jr, Gäfvert S, et al. Mutacja missense w genie integryny beta-2 (ITGB2) powoduje niedobór adhezji leukocytów u psów. Genomics. 1999 Oct 1;61(1):101-7.

Trowald-Wigh G, Ekman S, Hansson K, et al. Clinical, radiological and pathological features of 12 Irish setters with canine leukocyte adhesion deficiency. J Small Anim Pract. 2000 May;41(5):211-7.