Cystynuria typu I-A (gen SLC3A1, Labrador Retriever)

Cystynuria jest zaburzeniem spowodowanym defektem reabsorpcji niektórych aminokwasów w kanaliku proksymalnym nefronu i nabłonku przewodu pokarmowego. W wyniku gromadzenia się tych aminokwasów w drogach moczowych mogą tworzyć się kryształy i kamienie.

Symptomy

Cystynuria objawia się szeregiem objawów, takich jak nawracające zapalenie pęcherza moczowego, krwiomocz i stranguria. Ponadto ta dziedziczna choroba może prowadzić do tworzenia się kamieni lub kryształów w nerkach, pęcherzu moczowym lub cewce moczowej, co może skutkować częściową lub całkowitą niedrożnością dróg moczowych. Jeśli niedrożność ta nie jest skutecznie leczona, może prowadzić do nieodwracalnego uszkodzenia nerek i ich niewydolności.

Zarządzanie chorobami

Istnieją różne opcje leczenia cystynurii, w tym interwencje chirurgiczne i niechirurgiczne. Jeśli rozmiar kamieni jest bardzo mały, zaleca się urohydropropulsację, która polega na wypłukaniu kamieni za pomocą specjalistycznego cewnika. Można również wybrać metodę rozpuszczania ultradźwiękowego w celu rozbicia kamieni. Jeśli kamienie są duże i nie można ich usunąć w żaden inny sposób, stosuje się ekstrakcję chirurgiczną. Aby zapobiec nawrotom kamicy nerkowej, zaleca się dietę, która promuje produkcję zasadowego i bardziej rozcieńczonego moczu.

Podstawy genetyczne

Choroba ta jest dziedziczona w sposób autosomalny recesywny. Dziedziczenie autosomalne recesywne oznacza, że pies, niezależnie od płci, musi otrzymać dwie kopie mutacji lub wariantu patogennego, aby być narażonym na ryzyko rozwoju choroby. Oboje rodzice chorego psa muszą być nosicielami co najmniej jednej kopii mutacji. Zwierzęta posiadające tylko jedną kopię mutacji nie są narażone na zwiększone ryzyko rozwoju choroby, ale mogą przekazywać mutację kolejnym pokoleniom. Nie zaleca się rozmnażania psów będących nosicielami wariantów genetycznych, które mogą powodować chorobę, nawet jeśli nie wykazują objawów.

Raport techniczny

Cystynuria jest spowodowana defektem transportu aminokwasów (cystyny, ornityny, lizyny i argininy) w kanaliku proksymalnym nefronu i w nabłonku przewodu pokarmowego. Transport tych aminokwasów odbywa się za pośrednictwem heteromerycznego transportera kodowanego przez geny SLC3A1 i SLC7A9. Dlatego każda mutacja w tych dwóch genach, która wpływa na funkcjonalność transportera, spowoduje gromadzenie się aminokwasów w drogach moczowych. Zidentyfikowano wiele mutacji odpowiedzialnych za cystynurię w genie SLC3A1, występujących u kilku ras psów, takich jak nowofundland (c.586C>T), labrador (c.350delG) oraz buldog angielski i francuski (c.574A>G; c.2092A>G). Brons i wsp. (2013) zidentyfikowali wariant c.350delG w eksonie 1 genu SLC3A1 u rasy Labrador Retriever. Mutacja ta obejmuje delecję guaniny, która skutkuje pojawieniem się przedwczesnego kodonu stop, skracając powstałe białko (rBAT). Przedwczesne zakończenie translacji prawdopodobnie zmniejszy lub uniemożliwi syntezę białka; chociaż gdyby białko uległo ekspresji, prawdopodobnie nie działałoby prawidłowo. Jak wskazano w tym samym badaniu przeprowadzonym przez Brons i wsp. (2013), częstość występowania tego wariantu wydaje się być niska, pomimo popularności rasy.

Najbardziej dotknięte rasy

Labrador Retriever

Bibliografia

Brons AK, Henthorn PS, Raj K, et al. SLC3A1 and SLC7A9 mutations in autosomal recessive or dominant canine cystinuria: a new classification system. J Vet Intern Med. 2013 Nov-Dec;27(6):1400-8.

Harnevik L, Hoppe A, Söderkvist P. SLC7A9 cDNA cloning and mutational analysis of SLC3A1 and SLC7A9 in canine cystinuria. Mamm Genome. 2006 Jul;17(7):769-76.