Cystynuria typu II-A (gen SLC3A1)

Cystynuria jest zaburzeniem spowodowanym defektem reabsorpcji niektórych aminokwasów w kanaliku proksymalnym nefronu i nabłonku przewodu pokarmowego. W wyniku gromadzenia się tych aminokwasów w drogach moczowych mogą tworzyć się kryształy i kamienie.

Symptomy

Cystynuria objawia się szeregiem objawów, takich jak nawracające zapalenie pęcherza moczowego, krwiomocz i stranguria. Ponadto ta dziedziczna choroba może prowadzić do tworzenia się kamieni lub kryształów w nerkach, pęcherzu moczowym lub cewce moczowej, co może skutkować częściową lub całkowitą niedrożnością dróg moczowych. Jeśli niedrożność ta nie jest skutecznie leczona, może prowadzić do nieodwracalnego uszkodzenia nerek i ich niewydolności.

Zarządzanie chorobami

Istnieją różne opcje leczenia cystynurii, w tym interwencje chirurgiczne i niechirurgiczne. Jeśli rozmiar kamieni jest bardzo mały, zaleca się urohydropropulsację, która polega na wypłukaniu kamieni za pomocą specjalistycznego cewnika. Można również wybrać metodę rozpuszczania ultradźwiękowego w celu rozbicia kamieni. Jeśli kamienie są duże i nie można ich usunąć w żaden inny sposób, stosuje się ekstrakcję chirurgiczną. Aby zapobiec nawrotom kamicy nerkowej, zaleca się dietę, która promuje produkcję zasadowego i bardziej rozcieńczonego moczu.

Podstawy genetyczne

Choroba ta dziedziczona jest w sposób autosomalny dominujący. Dziedziczenie autosomalne dominujące oznacza, że psy muszą odziedziczyć tylko jedną kopię mutacji lub wariantu patogennego, aby być narażone na ryzyko rozwoju choroby. Każde szczenię urodzone przez rodzica będącego nosicielem jednej kopii mutacji ma 50% szans na odziedziczenie jednej kopii mutacji i ryzyko rozwoju choroby. Nie zaleca się rozmnażania między psami będącymi nosicielami wariantów genetycznych, które mogą powodować chorobę, nawet jeśli nie wykazują objawów.

Raport techniczny

Cystynuria jest spowodowana defektem transportu aminokwasów (cystyny, ornityny, lizyny i argininy) w kanaliku proksymalnym nefronu i w nabłonku przewodu pokarmowego. Transport tych aminokwasów odbywa się za pośrednictwem heteromerycznego transportera kodowanego przez geny SLC3A1 i SLC7A9. Dlatego każda mutacja w tych dwóch genach, która wpływa na funkcjonalność transportera, spowoduje gromadzenie się aminokwasów w drogach moczowych. Wariant w genie SLC3A1 odpowiedzialny za cystynurię typu II-A został zidentyfikowany u australijskiego psa pasterskiego. Mutacja skutkuje delecją 6 par zasad w eksonie 6, co powoduje usunięcie 2 z 3 sąsiadujących reszt treoniny w tłumaczonym białku. Ta zmiana sekwencji białka wpływa na wysoce konserwatywną część domeny zewnątrzkomórkowej zaangażowanej w transport substancji. Sugeruje to, że opisany wariant może zakłócać funkcję transportową białka.

Najbardziej dotknięte rasy

Australijski pies pasterski

Bibliografia

Brons AK, Henthorn PS, Raj K,et al. SLC3A1 and SLC7A9 mutations in autosomal recessive or dominant canine cystinuria: a new classification system. J Vet Intern Med. 2013 Nov-Dec;27(6):1400-8.