Cystynuria typu I-A (gen SLC3A1)

Cystynuria jest zaburzeniem spowodowanym defektem reabsorpcji niektórych aminokwasów w kanaliku proksymalnym nefronu i nabłonku przewodu pokarmowego. W wyniku gromadzenia się tych aminokwasów w drogach moczowych mogą tworzyć się kryształy i kamienie.

Symptomy

Cystynuria objawia się szeregiem objawów, takich jak nawracające zapalenie pęcherza moczowego, krwiomocz i stranguria. Ponadto ta dziedziczna choroba może prowadzić do tworzenia się kamieni lub kryształów w nerkach, pęcherzu moczowym lub cewce moczowej, co może skutkować częściową lub całkowitą niedrożnością dróg moczowych. Jeśli niedrożność ta nie jest skutecznie leczona, może prowadzić do nieodwracalnego uszkodzenia nerek i ich niewydolności.

Zarządzanie chorobami

Istnieją różne opcje leczenia cystynurii, w tym interwencje chirurgiczne i niechirurgiczne. Jeśli rozmiar kamieni jest bardzo mały, zaleca się urohydropropulsację, która polega na wypłukaniu kamieni za pomocą specjalistycznego cewnika. Można również wybrać metodę rozpuszczania ultradźwiękowego w celu rozbicia kamieni. Jeśli kamienie są duże i nie można ich usunąć w żaden inny sposób, stosuje się ekstrakcję chirurgiczną. Aby zapobiec nawrotom kamicy nerkowej, zaleca się dietę, która promuje produkcję zasadowego i bardziej rozcieńczonego moczu.

Podstawy genetyczne

Choroba ta jest dziedziczona w sposób autosomalny recesywny. Dziedziczenie autosomalne recesywne oznacza, że pies, niezależnie od płci, musi otrzymać dwie kopie mutacji lub wariantu patogennego, aby być narażonym na ryzyko rozwoju choroby. Oboje rodzice chorego psa muszą być nosicielami co najmniej jednej kopii mutacji. Zwierzęta, które są nosicielami tylko jednej kopii mutacji, nie są narażone na zwiększone ryzyko rozwoju choroby, ale mogą przekazywać mutację przyszłym pokoleniom. Nie zaleca się rozmnażania psów będących nosicielami wariantów genetycznych, które mogą powodować chorobę, nawet jeśli nie wykazują objawów.

Raport techniczny

Cystynuria jest spowodowana defektem transportu aminokwasów (cystyny, ornityny, lizyny i argininy) w kanaliku proksymalnym nefronu i w nabłonku przewodu pokarmowego. Transport tych aminokwasów odbywa się za pośrednictwem heteromerycznego transportera kodowanego przez geny SLC3A1 i SLC7A9. Dlatego każda mutacja w tych dwóch genach, która wpływa na funkcjonalność transportera, spowoduje gromadzenie się aminokwasów w drogach moczowych. Henthorn i wsp. (2000) zidentyfikowali wariant genu SLC3A1 u cystynurycznych psów nowofundlandzkich. Mutacja polega na zamianie C na T w eksonie 2 (c.586C>T), a zmiana ta powoduje powstanie kodonu stop, co skutkuje skróceniem białka. Oprócz opisanego wariantu, inne badania donoszą o różnych mutacjach przyczynowych w genie SLC3A1 występujących u buldoga angielskiego (I192V i S698G) i labradora (c.350delG). Obecnie te trzy warianty nie są objęte naszym testem.

Najbardziej dotknięte rasy

Nowa Fundlandia

Bibliografia

Brons AK, Henthorn PS, Raj K,et al. SLC3A1 and SLC7A9 mutations in autosomal recessive or dominant canine cystinuria: a new classification system. J Vet Intern Med. 2013 Nov-Dec;27(6):1400-8.

Harnevik L, Hoppe A, Söderkvist P. SLC7A9 cDNA cloning and mutational analysis of SLC3A1 and SLC7A9 in canine cystinuria. Mamm Genome. 2006 Jul;17(7):769-76.

Henthorn PS, Liu J, Gidalevich T,et al. Canine cystinuria: polymorphism in the canine SLC3A1 gene and identification of a nonsense mutation in cystinuric Newfoundland dogs. Hum Genet. 2000 Oct;107(4):295-303.