Gangliozydoza GM2 jest lizosomalną chorobą odkładania, która powoduje gromadzenie się gangliozydów GM2 w różnych tkankach, prowadząc do postępującego pogorszenia układu nerwowego, wpływając na koordynację i zdolność poruszania się. Odpowiedzialny za to jest wariant genetyczny genu GM2A, który koduje białko aktywatora GM2 wymagane do degradacji gangliozydu GM2.
Symptomy
Gangliozydoza GM2 pojawia się u kotów w wieku około 14 miesięcy, początkowo z objawami braku koordynacji ruchowej i przesadną reakcją na wysokie dźwięki. Wraz z postępem choroby pojawiają się trudności z chodzeniem, ataksja i drżenie zamiarowe. W zaawansowanych stadiach koty mogą oślepnąć i doświadczać trudności z karmieniem.
Zarządzanie chorobami
Obecnie nie ma skutecznego leczenia gangliozydozy GM2 kotów. Leczenie koncentruje się na łagodzeniu objawów i poprawie jakości życia pacjenta.
Podstawy genetyczne
Choroba ta jest dziedziczona w sposób autosomalny recesywny. Dziedziczenie autosomalne recesywne oznacza, że kot, niezależnie od płci, musi otrzymać dwie kopie mutacji lub wariantu patogennego, aby być narażonym na ryzyko rozwoju choroby. Oboje rodzice chorego kota muszą być nosicielami co najmniej jednej kopii mutacji. Zwierzęta posiadające tylko jedną kopię mutacji nie są narażone na zwiększone ryzyko rozwoju choroby, ale mogą przekazywać mutację kolejnym pokoleniom. Nie zaleca się rozmnażania kotów będących nosicielami wariantów genetycznych, które mogą powodować chorobę, nawet jeśli nie wykazują objawów.
Raport techniczny
Gangliozydoza GM2 lub choroba Tay-Sachsa typu AB jest lizosomalną chorobą spichrzeniową spowodowaną niedoborem białka aktywującego GM2A, które jest niezbędne do degradacji gangliozydu GM2 w komórkach. Katabolizm gangliozydu GM2 obejmuje podjednostki alfa i beta beta-N-acetyloheksozoaminidazy oraz białko aktywujące GM2. Jeśli którykolwiek z tych trzech czynników jest wadliwy, gangliozyd GM2 gromadzi się w lizosomach, powodując postępujące i nieuleczalne pogorszenie centralnego układu nerwowego. Choroba występuje w kilku postaciach w zależności od uszkodzonego genu: wariant B (niedobór podjednostki alfa beta-N-acetyloheksozoaminidazy), wariant 0 (niedobór podjednostki beta beta-N-acetyloheksozoaminidazy) i wariant AB (niedobór białka aktywatora GM2A). Wariant AB, zidentyfikowany w modelach kotów dotkniętych chorobą, charakteryzuje się delecją 4 par zasad (c.516_519del) w genie GM2A, wpływając na kluczową zdolność wiązania hydrofobowego białka aktywatora.
Najbardziej dotknięte rasy
Nie określono
Do you still not know the true nature of your cat?
Odkryj sekrety DNA swojego zwierzaka dzięki naszym dwóm seriom.
